Ram en Luxman

Namaste,

Tapei lei costo cha?
Dit is de derde keer dat ik ga proberen een bericht over de afgelopen twee weken op te stellen. Gisterenochtend was er een onverwachte powercut en toe in aan het einde van de dag weer in het internetcafe was wilde hij e tekst niet opslaan. Nu poging drie.

Kathmandu
Jelle en ik zijn donderdag uit Dhading naar Kathmandu gekomen. De scholen zijn volgende week dinsdag, wowensdag en donderdag dicht, dus we blijven wat langer hier. Vrijdag heb ik een relaxed dagje gehad; ik ben even met Sietse en Herman mee gegaan naar hun school en heb een lesje wiskunde meegedraaid. Even mkee geholpen met de uitleg van staartdelingen. Fantastsch om te zien en te doen want de kinderen begrijpen er nog weinig van.

Gisteren zijn we naar Patan Durbar Square gegaan. Een tempel complex net buiten Kathmandu. Dit is een oud koninkrijk waar dekoning van patan woonde en elke keer als er andere koningen kwamen wer er een prachtige nieuwe tempel gebouwd. Nu is er een prachtig groot plein onstaan dat volstaat met oude tempels. Nadat we het plein overgestoken waren zijn we op zoek gegaan naar de 'goudentempel' die verder op in het dorpje stond. Ondertussen hadden we twee kleine gidsen die ons wat konden vertellen over de oude tempels. De gouden tempel was super mooi. Toen we binnen in de tempel waren begon de priester net met de voorbereidingen voor het gebed. Er kwamen 2 mannen naar buiten met een groot stuk hout en een begon daar met een stok op te slaan. Verderop was er nog een andere tempel die we hebben bezocht. Veel kinderen waren bij de tempel in het water aan het spelen en ze vermaakte zich prima.

Vandaag gaan Jelle en ik mee met Rick naar Sanghu. Hier heeft Stichting Veldwerk (hier maakt Cross Borders onderdeel van uit) een kinderhuis, een healthcentre en school gebouwd voor de kansarm mensen in de omgeving. Rick en Michiel (2 vrijwilligers) met een technische opleiding zijn bezig met het bouwen van een trap en en electriciteitsnetwerk voor de accommodatie. We gaan een week helepen met de werkzaamheden aan de trap. We verblijven in het vrijwilligershuis daar en zullen samen met de andere vrijwilligers voor ons eigen eten moeten zorgen. Op zaterdag gaan Jelle en ik dan wer terug naar Dhading.

Werk in Dhading
We zijn eindelijk aan het werk gegaan op de scholen in Dhading. Jelle en ik hebben een verdeling gemaakt dat hij 's ochtends naar de kleine school gaat en 's middags mij komt assisteren op de grote school. Ik ben elke dag op de grote school aanwezig voor de Engelse les. In Patle is een grote school (Shree Nalang Patle lower secondary school)waar 300 leerlingen opzitten en een kleine school met 70 leerlingen. Op beide scholen is het niveau van de engelse taal erg zwak, zowel de docenten als de leerlingen spreken nauwelijks engels. Dit maakt het communiceren natuurlijk erg moeilijk.
Ik geef les aan klas 3, 4 en 5. Dit is overigens niet te vergelijken met de groepen 3, 4 en 5 in Nederland. Ik geloof dat groep 5 in Nepal vergelijkbaar is met Havo-niveau. De school maakt gebruik van 2 engelse boeken; English book en English time. De Engelse docenten behandelen de oefeningen uit het boek en de kinderen schrijven netjes de antwoorden van de het schoolbord over. Als er geoefend wordt op de engelse uitspraak spreekt de docent het woord of de zin hardop uit en de klas moet dit dan ontelbare keren herhalen. Het principe van shout and repeat wordt hier nog veelvuldig gebruikt. Dit kan gemakkelijk 10 minuten doorgaan, de docent heeft dan een van de beste leerlingen van de klas naar voren geroepen om de zinnen voor te lezen terwijl de docent de klas uitgelopen is om niets te doen.

De meeste klassen zitten erg vol, soms zitten er wel 60 kinderen in een klas gepropt. Ze ziten dan met 5 of 6 kinderen in een lesbankje gepropt. De kinderen zijn erg verlegen en geven maar zelden antwoord op de vraag van een docent. De kinderen hebben geleerd dat ze beter hun mond kunnen houden als ze het antwoord niet weten dan een verkerd antwoord te gven. In het Nepalese onderwijssysteem besaat helaas ook nog steeds het principe van lijfstraffen. Om de meest onbenullige dingen geeft de docent de kinderen een klap in het gezicht. Op de kleine school is een docent van 17 jaar oud die het op het gebied van lijfstraffen nog bonter maakt. Hij stopt een pen tussen de vingers van een kind en knijpt dan de vingers tegen elkaar zodat deze bijna verbrijzeld worden. Het kind heeft dan zeker 10 minuten pijn aan zijn vingers door de actie van de docent. Ook voor de ons maakt dit het moeilijk om een goed contact in de klas met de kinderen op te bouwen wan ze durven geen antwoorden te gven en duiken ineen als je dichtbij ze staat. Jelle en ik hbben in de eerste week in Kathmandu een stempel laten maken in Kathmandu. Deze stempel geven we nu als beloning aan de kinderen als ze hun huiswerk goed gedaan hebben of als ze zich netjes gedragen. Dit begint nu langzaam zijn vruchten af te werpen want de kinderen willen allemaal een stempel in hun schrift. Het nadeel is wel dat ale andere kinderen van de school om een stempel komen vragen en we ze uit moeten leggen dat ze deze moeten verdienen.

De meeste docenten zijn overigens erg jong. Sommige docenen zitten zelf nog in klas 11 of 12 en gebruiken het lesgeven als bijbaantje. Zelfs de Engelse docenten spreken nauwelijks engels, of hun uitsraak is zo slecht dat je ze niet kunt volgen. Soms geven de vrijwilligers dan de engelse les maar bij sommige docenten zit je in de klas om te assisteren en behandel je af en toe een oefening uit het boek. Het contact met de overige docenten is lastig omdat deze helemaal geen engels spreken. Natuurlijk wordt er velal Nepalees gesproken dat natuurlijk voor ons niet te volgen is.

Leven in Dhading
We genieten volop van het leven o de berg. Ook in de familie worden we goed verzorgt; we krijgen 3 goede maaltijden per dag en we hoeven zelf nauwelijks iets te doen. Het eten is erg goed en lekker; 's ochtends krijgen we vaak roti of pannenkoeken met elke ochtend wel een gekookt ei of omlet. 's Avonds is het altijd Dhal Baat, dit is rijst met groenten en linzensaus. Tussen de middag eet ik meestal met de docenten ergens in de buurt van de school. De lunch bestaat dan vaak uit droge rijst met een bonensaus of roti.

Meestal zitten we na schooltijd nog een tijdje bij het resort. Hier drinken we dan even een lauwe cola en lezen en boek of spelen een spelletje. Vanuit het resort heb je een prachtig uitzicht op 3 bergen van 7.000 en 8.000 meter. Helaas is ht nu nog regentijd en is er nog te veel bewolking om de bergen goed te kunnn zien. Vorige wek kwamen er erchter al een paar besneeuwde bergtoppen boven de wolken uit. In september neemt de regen af en wordt het weer beter en stabieler. Ik ben erg benieuwd naar het uitzicht.

Vorige week kwam er ineens een vriend van Jelle in het resort langs. Zij waren van Pokhara op weg naar Kathmandu en wilde even bij Jelle op bezoek komen. Op vrijdag hebben we samen met Shiva (medewerker van het resort) een wandeling naar de top van de berg op 1.500 meter gemaakt. Vanaf de top had je een fantastisch uitzicht op de omgeving, vooral ook omdat het prachtig weer was. Boven op de berg was een tempel gebouwd waar de mensen hun gebed kunnen houden. Bij de tempel had je vele bellen hangen die gingen rinkelen als de goden blij waren. 's Avonds hebben we bij het resort een groot kampvuur gemaakt en een lekker lauw biertje kunnen drinken.

De dag erna zijn we samen met Amrit (docent van de grote school) een wandeling om de berg gaan maken. Dit bleek achteraf toch een pittige wandeling te zijn die langer duurde dan verwacht. We hebben nog een vriend van Amrit bezocht en daar een kop thee gekregen. Uit de tuin van de mensen wordt dan een super grote komkommer uit de boom gehaald die dan voor lunch opgegeten wordt. Pas aan het einde van de dag kwamen we weer terug bij het huis en toen hadden we nog een stuk in moeten korten omdat we naar huis wilde. Iedereen was moe en en de pannenkoeken die bij thuiskomst voor ons klaar gemaakt werden smaakte suer goed.

Jelle en ik hebben een Nepalese naam gekregen vooral omdat de mensen uit Dhading problemen hebben met het uitspreken van onze namen. De community coordinator heeft ons nu vernoemd naar een Nepaleese religieuze tweeling Luxman en Ram. Mijn Nepalese naam is nu Ram en dit is een gebruikelijke Nepalese naam en dus voor de mensen daar gemakkelijker uit te spreken.

Festivals
In Nepal zijn ze dol op het vieren van festivals. Zo hebben we in Dhading de afgelopen 2 weken ook al 2 (kleine) festivals meegemaakt. Zo was er een festival voor het planten van de rijst en een ander festival was voor de geboortedag van de hindugod. Tijdens de festivals wordt er veel muziek gemaakt en gedanst door de mensen. Er was een man met een groot masker en een pruik op die in het midden van de kring danste en een groot aantal mensen stond om hem heen te kijken. Toen ik daar stond te kijken als enige blanke werd ik natuurlijk door hem naar het midden van de kring gebracht om mee te dansen. Dit was een aardige ervaring wat zeker op de lachspieren van de lokale bevolking werkte.
Aanstaande dinsdag en donderdag is het vrouwenfestival in Nepal. De vrowuen vasten op deze dagen en hebben vrij om het festival te vieren. De mannen moeten deze dagen wel gewoon werken en hebben vaak geen toegang tot de festiviteiten.
Begin oktober is er een belangrijk festival in Nepal. De scholen zijn dan 2 weken dicht en de mensen gaan naar hun geboortedorp terug om feest te vieren. De meeste vrijwilligers zijn deze periode vrij. Ik ga samen met jelle en Herman plannen maken voor een trekking in het Annapurna gebergte.

In Dhading hebben we kennis gemaakt met andere vrijwilligers uit Buthan. Deze drie jongens kwamen we tegen op een van de festivals. Zij werkte als docenten op een boardingschool in Nalang. Ze hebben ons uitgenodigd om de volgende dag bij hun op school te komen kijken. Het was een super klein schooltje dat in een niet al te beste staat verkeerde. De klassen waren klein en zaten vol geplakt met kinderen. Houten schotten werden gebruikt als afscheiding tussen de verschillende klassen. Natuurlijk levert dit wel veel geluidsoverlast op. Het verschil tussen een boardingschool en een govermentschool is dat er vaak meer geld beschikbaar is voor de boardingschool en het onderwijs ook een stuk beter is. Hier merkte we ook wel direct dat de kinderen beter Engels spraken dan bij ons op school. Hier zagen we helaas ook dat sommige docenten hun handen niet thuis konden houden en er lustig op los sloegen als de kinderen niet luisterden. Aan het einde van de dag verzamelen alle kinderen zich nog voor de school en wordt er nog gebeden. Na afloop van het gebed moge de klassen een voor een naar huis en nemen de kinderen zwaaiend afscheid van hun docenten

Stichting Veldwerk in Dhading
De stichting is druk bezig met het ontwikkelen van Dhading. Er worden nu 6 health centres gebouwd die de mensen uit de omgeving toegang moet beiden tot medische faciliteiten. De lokale bevolking wordt betrokken bij de bouw van het gebouw en andere mensen worden door stichting Veldwerk opgeleid om daar straks aan het werk te gaan. Over een aantal weken is er een start met de video road show waardoor de mensen met een powerpointpresentatie geinformeerd worden over gezondheidaspecten. Het opleidingsniveau van de mensen uit het district is erg laag en het doel van de stichting is om de mensen bewust te maken van hun gezondheid.

Laatst was de first sone ceremony van een van de health centres in Dhading. Jelle en ik zijn daar ook bij aanwezig geweest. We waren het weekend in Kathmandu geweest en vertrokken vroeg met de Jeep nar Dhading. Onderweg moesten er 2 Koreaanse zusters opgehaald worden die ook bij de ceremony aanwezig waren. De Koreaanse religieuze organisatie heeft een financiele bijdrage geleverd aan de bouw van het healthcentre. Bij de ceremony waren naast een aantal belangrijke mensen van de community commitee ook leerlingen, docenten en locals aanwezig. Er weren een aantal stenen in de grond elegd en daar overheen werden bloemen gestrooid door de leerlingen van de kleine school. De bloemen moet de bouw van het centre geluk brengen.

Door de heftige regenval in de Mousson krijg je in de bergen regelmatig last van landslides. En in Dhading zijn door de heftige regen een aantal gezinnen hun huis en familielden verloren. Sommige kinderen van de hogere kaste (in Nepal hebben ze nog het kastensysteem) worden door familie opgevangen maar als je de pech hebt om uit een lagere kaste te komen is het lastig om opgevangen te worden naar het overlijden van je familie. Stichting Veldwerk heeft in Dhading Besi nu voor 4 kinderen een plek in een opvanghuis gevonden en geld belooft voor onderwijs voor elk kind.

Verder is Veldwerk betrokken bij de aanleg van electriciteit in Dhading. Op dit moment staan de palen al in het gebied en lopn er al een aantal hoogspanningskabeld maar de stroom za nog zeker 3 maanden op zich laten wachten. Dit gaan wij niet meer mee maken. Als er straks stroom is in het gebeid zal dit een aardige verandering voor de mensen zijn. Ik ben wel benieuwd wat dit voor gevolgen voor de mensen in de bergen zal hebben. Ik kan me voorstelllen dat het prettig is dat er licht in je huis is maar ik zie de mensen daar niet direct met elektrische gasfornuizen, televisie en wasmachine naar boven lopen.

Pokhara
Over 2 weken gaan we met de groep vrijwilligers naar Pokhara en blijven daar 3 dagen. We verblijven in een gasthouse aan een groot meer met op de achtergrond het Annapurna gebergte. Dit moet natuurlijk wel fantastisch zijn. We hebben daar met de groep vrijwilligers een evaluatiemoment en kijken terug op het werk van de afgelopen 6 weken.

Dat betekent dat ik nu weer minimaal 2 weken geen toegang tot internet heb en geen verslag van mijn ervaringen kan schrijven. Maar ik beloof jullie weer uitgebrei op de hoogte te brengen zodra er weer een computer met internet aanwezig is

Overigens wil ik iedereen bedanken voor het sturen van berichtjes op deze site. Het doet me ontzettend veel plezier om de berichtjes te lezen en te zien dat er zoveel mensen meeleven.

Groet Ralph