Dashain

He namste, tikja?
Zit nu heerijk in het zonnetje op het dakterras van het hotel in Kathmandu een berichtje voor mijn weblog te schrijven. Weer een fantastische week achter de rug waarbij we het grootste festival van Nepal bij de familie in de bergen doorgebracht hebben.

Zondagmorgen 5 oktober zijn Herman, Ine, jelle en ik met de bus naar Dhading gegaan. Eerst
ga je met de taxi van kathmandu naar het busstation in Baleju en daar ga je tussen honderden
bussen en schreeuwende mensen op zoek naar de juiste bus. Door het festival gaan alle mensen naar hun familie buiten Kathmandu en dit betekent dat het extra druk is op de weg. Uiteindelijk hebben we de goede bus gevonden en konden we boven op het dak van de bus reizen. Het duurde alleen waanzinnig lang voordat de bus uiteindelijk vertrok omdat er zeker nog ‘ plaatsen op het dak van de bus gevuld moesten worden om extra inkomsten te genereren. De prijzen van de buskaartjes zijn met Dashain ook bijna é keer zo duur, dus vooreen busrit van ruim 2 uur betaal je nu € 2
De busrit was lang vooral ook doordat er een groot ongeluk op de snelweg gebeurt was en er een ontzettend lange file ontstond. Dit is voor de straatverkopers dan het moment om een goede dagomzet te draaien en alle bussen en auto’s langs te gaan om snoep en limonade te verkopen. Later die week hoorde we dat er een ernstig busongeluk gebeurt was waarbij een nederlandse toerist omgekomen was. Dodelijke ongelukken zijn aan de orde van de dag en overal ontstaan hier lange files. Laatst was er in kalanki een klein meisje doodgereden. Twee vrachtwagens blokkerden de weg en de mensen hadden een kring om het dode meisje heen gevormd. In nepal wordt het dode lichaam niet eerder verwijderd voordat de schuldige met een geldbedrag van € 10.000 over de rug is gekomen. Kan de chauffeur dit niet betqlen dqn wordt hij gelinchd door de menigte. Om er voor te zorgen dat de chauffeur niet zijn leven lang geld aan de familie blijft btalen rijdt hij nog eens over het kind heen om er zeker van te zijn dat het dood is. Wat een bizare wereld af en toe.Het is waanzinnig moeilijk om de Nepaleese cultuur te begrijpen.

Na een mooie wandeling van ruim 2 uur kwamen we boven in het resort aan en hebben Ine en Herman zich even op kunnen frissen voordat we naar onze familie gingen. Ama was bezig met het brouwen vqn Roxhy (de plaatselijke sterke drank van millet gemaakt).We hebben samen met de hele familie om het kampvuur gezeten en een paar glazen Roxhy gedronken.
’s Avonds gingen we bij het resort eten waar ons een barbecue en kampvuur beloofd was maar door het slechte weer was het onmogelijk om buiten te eten.

Maandag zijn we naar Nalang gelopen en hebben een zangprogramma bijgewoond. Bij binnenkomst op het schoolterrein werden we vriendelijk door de organisatie ontvangen en op de eerste rij op een bank geplaatst van waar we prima uitzicht op de wedstrijd hadden. Een oud parlementslid noemde ons nog in zijn speech en kwam ons na afloop de hand schudden. Lokale community members uit Patle waarmee Cross Borders samenwerkt en zich nooit om ons bekommerd heeft, toonde hierna ook ineens belangstelling en kwam ons de hand schudden.

Dinsdagochtend hebben we het offeren van de buffelo meegemaakt. We zijn bij een Nepalees gezin uitgenodigd om Roxhy te komen drinken. We zijn super gastvrij ontvangen en ze lieten ons het hus zien en kregen telkens weer Roxky bijgeschonken. Oen vertelde ze dat ze een buffelo gingen kopen voor € 70 en dewe gingen offeren voor een jaar van voorspoed en geluk. Heel bijzonder om dit mee te maken. Het beest wordt aan een paal vast gebonden terwijl de anderen zich beig hielden met het offerritueel. Een jongen was erg lief voor de buffelo en probeerde hem nog op zijn gemak te laten voelen door hem flink te aaien. Een andere jongen liep al stoer met het mes te zwaaien en was duidelijk degene die de keel van de buffelo door mocht snijden. De buffelo werd met de horens aan de paal bevestigd en zijn bek werd dichtgebonden zodat de doodskreten niet te horen waren. Het beest rook de dood en liet van angst zijn urine lopen. De opa van de familie zegende het beest en legde een aantal offeringen op het hoofd van de buffelo. Met 3 stevige zwaaien met het mes werd het hoofd van de buffolo afgehakt. Het bloed werd opgevangen in een grote bak en gebruikt om de handen en voeten mee te wassen voor voorspoed voor een jaar te garanderen. Het hoofd van de buffelo werd bij het tempeltje in de tuin gelegd en rondom werd wierook aangestoken. Verder wordt de buffelo helemaal opengesneden en de ingewanden uitgesneden. ’s Avonds eten de mensen buffelovlees bij hun daal bhaat. Herman en Ine zijn dinsdag terug naar kathmandu gegaan en Jelle en ik zijn nog langer gebleven.

Woensdagochtend zou onze familie een buffelo gaan offeren. Samen met 7 families zouden ze de kosten en het vlees van de buffelo delen. Wij hebben echter niets meer van een tweede offering meegekregen, we hebben echter wel het vlees gegeten. Een beetje taai maar dat kan ook aan de manier van klaarmaken liggen. Door het eten van het buffelovlees heb ik wel last van mijn darmen gekregen en een paar dagen aan de diaree gezeten. In het dorp kwamen we Ram, een docent van de school tegen die ons een biertje aan wilde bieden. Ergens in een achteraf kamertje van een winkeltje hebben we een biertje gedronken en even over het leven in Nepal gesproken. Erg indrukwekkend dat deze man ons een biertje aanbood ondanks dat hij zelf maar € 20 per maand verdient en niet eens geld heeft om colleges van zijn studie in kathmandu bij te wonen. ’s Middqgs was er op de school in patle ook weer een programma. Jelle en ik hebben ons tussen de vele bezoekers begeven en waren niet van plan ons weer in de belangstelling te begeven.

Donderdagochtend ben ik alleen naar beneden gelopen om met de bus terug naar Kathmandu te gaan. Het festival was nog steeds niet qfgelopen en hierdoor was er maar beperkt verkeer op de weg. Toen ik aan de kant van de weg te wachten stond, stopte er een man op een motor die mij een lift naar de snelweg wilde geven van waarvandaan ik meer kans had op een bus naar kathmandu. Onderweg stopte we nog even bij zijn moeder om wat spullen op te halen. Ik kreeg daar een tikka op mijn voorhoofd gedrukt. Dit is een rodse stip van rijst dat het derde oog voor moet stellen en voorspoed en geluk brengt. Toen we bij de brug aankwamen was er geen transport en besloot hij mij helemaal qchter op de motor mee naar kathmandu te brengen. Hij woonde vlak voor kathmandu en wilde graag zijn huis en familie aan mij laten zien. In zijn huis zat het helemaal vol met familie die ‘tikkadag’ met elkaar vierden. De oudste leden van de familie (vaak opa en oma) delen tikka’s en cadeautjes aan elkaar uit. Opnieuw kreeg ik hier een aantal tikka’s op mijn hoofd gedrukt. En natuurlijk kreeg ik hier ook een bord dal bhaat aangeboden met buffelo- en geitenvlees. Hier heb ik een man leren kennen die voor een agrarische krant werkte en ook geinteresseerd was om met vrijwilligers van buiten Nepal te werken. Zijn vrouw was directeur van een basisschool en had voorheen al met vrijzilligers gewerkt. Ze nodigde me vrijdagochtend uit om dal Bhat bij hen te komen eten zodat ze de school aan me konden laten zien en over de mogelijkheden van vrijwilligers konden praten. Natuurlijk kon ik ze niets beloven aangezien ik voor Cross Borders werk en hierover geen toezeggingen kan doen. Deze man zei nu zelf contact te gaan leggen met CB om de mogelijkheden te bespreken. De dal bhaat smaakte prima maar aan de andere kant voelde ik me wel opgelaten aangezien ik geen toeweggingen kon doen en we uiteindelijk geen gesprekstof meer hadden.

Zaterdag ben ik met herman naar Pashupatinath gegaan. Dit is een openbare lijkverbrandingsplek. Hier kun je letterlijk de verbranding van een overleden persoon mee maken. Het dode lichaam wordt op een brandstappel gelegd en verbrand, daarna wordt het verbrande lichaam in de rivier gegooid. In deze heilige rivier wassen de mensen zich en wijn de kinderen aan het vissen. Ongelofelijk om te zien wat voor rotzooi er in de rivier drijft. Deze plek wordt bezocht door toeristen, straatkinderen, zwervers en heiligen. Allemaal op zoek naar een beetje geluk; de straatkinderen halen de muntjes op die bij de begravenisritueel voor de overleden persoon gestrooid word, de zwerver is op zoek naar een slaapoplaats (soms in de rotsen), de heiligen doen hun gebed bij de vele tempels en de toerist probeert wat te begrijpen van de nepaleese cultuur.µ

Dinsdag gaan jelle en ik voor de laatste keer terug naar Dhading. Op woensdag gaan de scholen weer open en starten de lessen weer. Dit is wel weer even wennen na een vakantie van ruim 3 weken. Zaterdag 25 oktober zit ons vrijwilligerswerk er op en gaan we terug naar kathmandu voor het afscheidsetentje. Van Ajay hoorde we dat er de volgende periode (november – januari) geen nieuwe vrijwilligers in Dhading geplaatst worden. Ze kiezen nu voor een nieuze werkplek in Pokhara. Ik vind het wel jammer dat het werk nu niet voorgezet wordt en de leraren tijdelijk geen steun van Cross Borders krijgen.
Herman en Marleen komen vrijdag 24 oktober nog een keer naar Dhading gelopen en logeren een nacht in het resort om de volgende dag gezamenlijk met Jelle en mij terug naar kathmandu te gaan. Ben benieuwd hoe het afscheid me in de bergen gaat bevallen.

Ander super nieuws is dat Lutz in november nog een aantal dagen naar Nepal komt. Waanzinnig leuk om samen met Lutz een aantal dagen in Nepal door te brengen. Dit is een traditie ddie prima door Lutz in stand gehouden wordt; 6 jaar geleden stond hij ook ineens voor mijn neus in kaapstad, zuid afrika. Een herinnering en speciaal moment dat ik voor altijd blijf herinneren.