ABC

Annapurna Base Camp

Yes, ik ben weer terug uit Pokhara en wil graag de ervaringen van de laatste dagen met jullie delen. Ik ben samen met Jelle en Herman de Annapurna Basecamptrek gaan doen. Wat een waanzinnig mooie trek is dit geweest. Ik denk dat ik dit het beste kan bewijzen met de gemaakte foto’s. De school was dicht vanwegen de examens dus dit bood ons de gelegenheid om er even tussenuit te gaan.

De voorbereiding
Zondag 22 september zijn Herman en ik met de bus vanuit Kathmandu naar Pokhara vertrokken. Jelle was de dag daarvoor al uit Dhading naar Pokhara vertrokken dus die zouden we daar ontmoeten. Toen we in Pokhara aankwamen hebben we meteen de permit voor de trek geregeld. Om Annapurna in te mogen moet je een permit van 20 Euro kopen waarmee je het Nationaal park in konden. We dachten net de permit geregeld te hebben toen twee andere jongens ons vertelde dat we nog een permit moisten hebben voor de individuele trek zonder draggers en gidsen. Als we biju een controle dit permit niet voor konden leggen, hadden we kans op een boete van 40 Euro. Na het regelen van de permit zijn we nog even op zoek gegaan naar de benodigde spullen voor de trek. Overal in Pohara heb je outdoorwinkels waar je tegen de laagste prijzen outdoorequipment kunt kopen. Een Northface fleecejack kost je ongeveer 3,5 Euro en een Dry fit t-shirt kost 2,5 Euro. Het is wel allemaal nep/ namaak maar goed genoeg voor deze trekking. Voor Herman hebben we een houten wandelstok gekocht. Hij is immers al 51 jaar oud en kon wel wat ‘hulp’ gebruiken op weg naar 4.100 meter hoogte. In Pokhara hebben we ook meteen een taxichauffeur gevonden die ons de volgende dag om 7.00 uur naar Phedi wilde brengen om aan de trek te beginnen.

De trek
De trek is zo waanzinnig mooi. We begonnen bij Phedi en hadden direct een flinke klim omhoog. Maar de weg omhoog naar het eerste dorpje was de moeite waard want vanaf dat punt heb je al een fantastisch uitzicht op de hoge besneeuwde bergtoppen. De avond hebben we in Langdruk geslapen. Aangezien het toersitenseizoen nog niet echt helemaal op gang gekomen is staan de meeste lodges nog leeg en proberen de eigenaren je met de laagste prijzen binnen te lokken. De tweede dag was heftig. We hebben ontzettend veel moeten dalen en klimmen; eerst 1.000 meter dalen naar de rivier om vervolgens weer minimal 1.000 meter te stijgen naar het volgende dorp. De tweede dag kwamen we doodmoe aan in Deurali op 3.200 meter hoogte. Onderweg ben ik nog door een brug van bamboostammen 2 meter lager het water in gevallen. De bamboo begaf het en ik viel 2 meter lager het hard stromend water in. Gelukkig brak mijn rugzak de val naar benden een beetje en heb ik alleen mijn knie bezeerd aan een rotsblok. Een groot gedeelte van mijn kleren was nat en ook de fotocamara die ik om mijn nek droeg was drijfnat en kapot. Ik ben strompelend naar het Deurali gelopen en heb mijn knie de nodige rust gegeven. De volgende dagen heb ik me mijn zere knie met een wandelstok kunnen ondersteunen en ben ik in een langzamer tempo omhoog gelopen. In Deurali konden we acclimatiseren en ons voorbereiden op de topbeklimming van de volgende dag. Vanaf hier was het nog maar 4 uur lopen naar Annapurna basecamp maar door de hoogte ging het wel minder snel en merkte je date r minder zuurstof in de lucht zit. Je loopt dan door een super diepe kloof en met uitzicht op de Annapurna South, een berg van 7.400 meter hoog. We kwamen zo rond het middaguur aan op ABC en het weer was nog prima. Er waren nauwelijks wolken voor de Bergen dus we hadden 360 graden zicht op de Bergen. Meestal stonden we ‘s ochtends vroeg op omdat het weer dan helder was en de tempratuur nog niet zo hoog was en tegen de middag kwamen de wolken vaak voor de Bergen drijven met in de avond gevold door regen. Op ABC zit je op ruim 4.100 meter hoogte, iets wat je wel merkt . Je hebt een beetje hoofdpijn, minder eetlust en je slaapt moeilijk. ‘s Nachts was het overigens op ABC ook vreselijk koud. Ik lag met al mijn warme kleren in de lakenzak met daaroverheen een warme deken. De volgende ochtend stonden we vroeg op om de zon op te zien komen en de Bergen in het zonlicht te zetten. Helaas was het niet helemaal helder en hebben we dit mooie effect (het goud kleuren van de Bergen) maar een klein beetje kunnen aanschouwen. Maar wat een fantastisch uitzicht op deze hoogte, overall om je heen zie je Bergen van minimal 6.500 meter hoog. Boven op ABC hebben we besloten om via ‘Poonhill’ terug te gaan naar Pokhara. Poonhill is een toersitisch dorp met een prachtig uitzicht op de Bergen voor mensen die minder dagen voor een trekking hebben. Vanaf ABC zijn we in drie dagen naar Gorhepani (Poonhill) gelopen. In een straftempo mede mogelijk omdat de pijn in mijn knie al wat gezakt was. Er waren on swat gemakkelijke dagen belooft maar de tweede dag was erg lang en zwaar met vele zware klimmetjes. De volgende ochtend zijn we om 04.45 in een lange stoet toersiten omhoog gelopen om de zonopkomst op Poonhill te bewonderen. Boven deel je deze plek met minimal 200 toeristen die allemaal de zelfde mooie plaatjes willen maken van de Bergen. Na het ontbijt zijn we in een rechte lijn van Gorhepani naar Naya Pul gelopen een lange afdaling van 2.000 meter. Om 15.00 uur waren we beneden in Naya pul en konden we tevreden de trekking afsluiten.

De afsluiting
Vanaf Naya pul was het nog 50 kilometer terug naar Pokhara en we besloten dit met een tacit e gaan doen. In Nepal heb je allemaal hele oude auto’s en moet je flink over de prijs onderhandelen om overeenstemming te bereiken. UIiteindelijk waren we met de taxichauffeur overseen gekomen dat we voor 1.200 Roepi’s nar Pokhara warden gebracht. Met de auto kwamen we nauwelijks de Bergen op en toen we een lokale bus in moisten halen raakte we vast in de modder. Met een aantal mensen hebben we de auto weer uit de modder geduwd en konden we onze weg vervolgen. Tenminste dat dachten we maar toen wilde de auto niet meer starten. Met behulp van een andere taxichauffeur werd de auto weer aan de praat gebracht. Toen werd het in de Bergen erg mistig en moesten we bidden dat we veilig in Pokhara aankwamen. Onderweg reed hij nog bijna een kind aan die plotseling haar arm uitstak. Een groot gedeelte van de weg naar beneden heeft de chauffeur zonder gebruik te maken van de motor (in z’n vrij) de auto naar beneden gestuurd. De chauffeur vertelde ons ook nog doodleuk date r flinke speling op het stuur zat en dat hij het stuur bijna 360 graden kon draaien zonder dat hij van richting veranderde. Vandaar ook dat hij zo’n moeite had om de auto recht op de weg te houden en het tegenliggend verkeer te ontwijken. Toen we vlakbij Pokhara waren stopte de auto aprupt en moesten we het laatste stuk lopen aangezien de benzene op was. Toen we uiteindelijk aan ons biertje zaten konden we ook weer lichen om dit avontuur. Nepal blijft je elke dag weer verbazen.

Ok, het grootste festival (dhasin) van Nepal is gisteren gestart en dat betekent dat het normal eleven hier in Nepal even stil komt te liggen. De scholen zijn dicht en de kinderen hebben vrij en de volgende week zijn een groot aantal winkels en restaurants dicht. Alle Nepalezen gaan naar hun geboorteplaats om het festival met de familie te vieren. Bij dit festival worden er ontzettend veel dieren (geiten, schapen, buffallo’s) geofferd en eten de families de dieren op. Aanstaande zondag gaan we met een groep vrijwilligers naar Dhading om de werkplek van Jelle en mij te bekijken en het festival van dichtbij te beleven. Ik ben erg benieuwd en houdt jullie graag op de hoogte.
Hoop dat het allemaal goed met jullie gaat daar in Nederland. Blijf me aub op de hoogte houden van de ontwikkelingen in Nederland en ik kijk uit naar jullie mailtjes.

Groet Ralph